καθαρά βλέπεις μόνο με την καρδιά.

Δευτέρα πρωί. Μόνη της να ρουφάει αργά τον καφέ της, ευχόμενη να μη τελειώσει και χρειαστεί να τον νερώσει ξανά μιας και στο πορτοφόλι της είχε μόνο κάτι κέρματα που ίσα ίσα της έφταναν για να τον πληρώσει. Κοιτούσε επίμονα τον κόσμο στα μάτια. Τόσο επίμονα που δύο τρείς σταμάτησαν και τη ρώτησαν αν θέλει κάτι. Ύφος χαμένο, βαθιά μελαγχολικό και μάτια πάντα υγρά – σαν να ήθελε να κλάψει και κάποιος εσωτερικός μηχανισμός  της το απαγόρευε - . Μπορούσε να μείνει βουρκωμένη για παραπάνω από 24 ώρες αλλά ίχνος σταγόνας δε θα της έδινε την ανακούφιση που χρειαζόταν για να ηρεμήσει. Πολλές φορές προσπάθησε να επιτεθεί στους μηχανισμούς της με όλα τα μέσα και με κάθε βίαιο τρόπο που θα μπορούσε να της φέρει έστω και ένα δάκρυ. Παρέμενε όμως ένας ήσυχος άνθρωπος με δύο μάτια που έκαναν τρομερή φασαρία. Καθόταν πάλι στο γνωστό καφέ, στην ίδια θέση, με το ίδιο βλέμμα. Της άρεσε να κάθεται μόνη της. Παρατηρούσε τον κόσμο σα να στραγγίζει κάθε χαρακτηριστικό. Κρυφάκουγε συζητήσεις, χανόταν στη